(...)

Umieram...

za winy moje i niewinność moją...

za brak, który czuję każdą cząstką ciała i każdą cząstką duszy,

za cudne manowce,

za widok nad widoki,

za zagubione oczywistości,

za samotność umierania,

...

bo ciężko strasznie i nie do zniesienia...

za nieszczęście ludzi i moje własne, które dźwigam na sobie i w sobie...

bo samotna jest moja dusza aż do śmierci ..../E.STACHURA